Covid-19 Pandemisi Nedeniyle Uygulanan Uzaktan Eğitime Yönelik İlköğretimde Görev Yapan Öğretmenlerin Yaşadığı Problemler Ve Hazırbulunuşluk Seviyeleri


Özet Görüntüleme: 4 / PDF İndirme: 2

Yazarlar

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.14365760

Anahtar Kelimeler:

Uzaktan eğitim, Hazırbulunuşluk, Öğretmenler, Pandemi

Özet

Bu çalışmanın amacı; Kayseri ili, Melikgazi ilçesinde bulunan ilköğretim kademesinde görev yapan öğretmenlerin Covid-19 pandemisi nedeniyle uygulanan uzaktan eğitim faaliyetlerine yönelik hazırbulunuşluk seviyelerinin belirlenmesi ve yaşadıkları problemlerin tespit edilmesidir. Araştırmanın evrenini Kayseri ilinde bulunan ilköğretim okullarında görev yapan öğretmenler, örneklemini ise Kayseri ili, Melikgazi ilçesine bağlı bulunan dokuz adet ilköğretim okulunda görev yapan sınıf ve branş öğretmenleri oluşturmaktadır.

Araştırmada, literatür taraması ve anket tekniği veri toplama aracı olarak kullanılmıştır. Anket dört bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde öğretmenlerin kişisel özelliklerini belirlemeye yönelik hazırlanmış altı soru, ikinci bölümde öğretmenlerin uzaktan eğitim bilgi seviyelerini ölçmeye yönelik sekiz soru, üçüncü bölümde öğretmenlerin uzaktan eğitim ile ilgili tecrübelerini belirlemeye yönelik yedi soru bulunmaktadır. Dördüncü bölümde ise öğretmenlerin uzaktan eğitimde yaşadığı sorunları belirlemek için hazırlanmış olan 18 adet beş seçenekli (Hiçbir zaman, Nadiren, Bazen, Çoğu zaman, Daima) li Likert tip ölçekten faydalanılmıştır.

Elde edilen veriler istatistiksel olarak değerlendirilmiş ve yüzdelik olarak belirtilmiştir. Yapılan analizler sonucunda; öğretmenlerin %89,5’inin uzaktan eğitim konusunda hizmet içi eğitim almadığı, katılımcıların %87,5’inin ise Covid-19 pandemisi nedeniyle uygulanan uzaktan eğitim faaliyetleri öncesinde uzaktan eğitim yöntemiyle ders vermediği görülmüştür. Buna karşın öğretmenlerin %60,5’i uzaktan eğitim sistemlerine materyal yükleyebileceğini, %91,4’ü Eğitim Bilişim Ağı (EBA) kullandığını belirtmiştir. Öğretmenlerin çoğunluğunun uzaktan eğitim konusunda eğitim almamasına karşın sisteme hızlı adapte oldukları görülmektedir. Öğretmenlerin %55,3’ü uzaktan eğitimde yaşadığı en büyük problemin öğrenci kaynaklı (internete erişim,  derse katılım, ilgisizlik vb. ) olduğunu, %15,8’i uzaktan eğitim platformlarının sistem altyapı sorunlarından kaynaklandığını, %11,2’si kendi internet bağlantılarından kaynaklandığını belirtmiştir. Öğretmenlerin uzaktan eğitim sürecinde yaşanan problemlerin en büyüğünün öğrenci kaynaklı olduğu kanaatinde olmaları araştırmanın ilgi çekici sonuçlarından birisidir.

Referanslar

A., İ. (2008). Uzaktan eğitim. (3. baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Aksoy, N. (2017). EBA (Eğitim Bilişim Ağı)’ nın kullanım amacı, karşılaşılan sorunlar ve çözüm önerileri ,Yüksek lisans tezi. Kahramanmaraş: Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi.

Aktaş, Ö. (2008). UZAKTAN EĞİTİM TEKNOLOJİLERİ ve KULLANIM YETERLİLİKLERİ. İstanbul: MARMARA ÜNİVERSİTESİ FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ .

Aktay, S. K. (2016). Eğitim Bilişim Ağı (EBA) İncelemesi. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi. Retrieved from http://dergipark.org.tr/ekuad/issue/28248/300311) , 2 (3), 27-44.

Alabay, A. &. (2017). Ortaöğretim öğretmenlerinin ve öğrencilerinin EBA (eğitimde bilişim ağı) kullanımına ilişkin görüşleri üzerine bir araştırma. ÖZEL SAYI-2017, 27-29.

Algan, E. (12-15 Kasım 1996). Uzaktan Eğitimde Teknoloji Kullanımı ve Geleceğin Teknolojileri. Ankara: Türkiye Birinci Uluslararası Uzaktan Eğitim Sempozyumunda sunuldu.

Alkan, C. (2005). Eğitim Teknolojisi. Anı Yayıncılık.

Altunoğlu, A. (2017). Fen Bilimleri Öğretmenlerinin Teknolojik Pedagojik Alan Bilgisi (TPAB) Düzeyleri Ve Teknolojiye Yönelik Tutumlarının İncelenmesi,Yüksek Lisans Tezi. Sivas: Cumhuriyet Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.

Ayan, E. (2018). Öğretmenlerin eğitim bilişim ağı içeriğini kullanma ve e-içerik geliştirme durumlarının incelenmesi,Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Aydın, C. H. (2011). Açık ve uzaktan öğrenme: öğrenci adaylarının bakış açısı. Ankara: İşkur Matbaacılık.

Aydın, İ. (2008). Öğretimde Denetim. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Ayvacı, H. Ş. (2016). Genel fizik-II dersinin uzaktan eğitim yazılımları ile uygulanmasına yönelik öğrenci görüşlerinin belirlenmesi. 10th International Computer and Instructional Technologies Symposium (s. pp. 1-6). Rize: Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi.

Borotis, S. A. (2004). E-Learning Readiness Components: Key İssues to Consider Before Adopting E-Learning İnterventions.

Government, Healthcare, and Higher Education, 1:1622-1629.

Bozkaya, M. (1999). Yazılı ve görüntülü sembol sistemleriyle yapılan öğretimin örgün ve uzaktan eğitim öğrencilerinin başarısına etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Bozkurt, A. (2016). Bağlantıcı kitlesel açık çevrimiçi derslerde etkileşim örüntüleri ve öğretenöğrenen rollerinin belirlenmesi, Doktora Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uzaktan Eğitim Anabilim Dalı.

Buldu, M. (2014). Öğretmen Yeterlik Düzeyi Değerlendirmesi Ve Mesleki Gelişim Eğitimleri Planlanması Üzerine Bir Öneri. Milli Eğitim Dergisi, 44(204), 114-134.

Chau, M. W. (2013). Using 3D virtual environments to facilitate students in constructivist learning. Decision Support Systems. 56, 115-121. doi:10.1016/j.dss.2013.05.009.

Choucri, N. M. (2003). Global e-readiness - for what? P:177.

Demir, Ö. (2015). Öğrencilerin ve Öğretim Elemanlarının E-Öğrenmeye Hazır Bulunuşluk Düzeylerinin İncelenmesi: Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Örneği, Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Demirci, A. (2006). İnternet ile Tüketici Eğitimi. Doktora Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

EBA (t.y.). (2020, 4 6). EBA. http://www.eba.gov.tr/

Eby, G. (2013). Uzaktan Eğitim Ortamlarının Tasarımı. Ankara: Kültür Ajans.

Ekici, S. v. (2013). FATİH projesi üzerine bir değerlendirme. s. 27(2), 317–339.

Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metotlarına Giriş: Nicel ve Eleştirel Kuram Metodolojiler. Ankara: Anı Yayıncılık.

Fatih Projesi. (t.y.). (2020, 4 2). Fatih Projesi. http://fatihprojesi.meb.gov.tr/index.html#about

Gökyer, N. (2012). Öğretmenlerin Hizmet içi Eğitim Sürecinde Karşılaştıkları Sorunlar ve Öncelikli İhtiyaç Duydukları Konular. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 16 (2), 233-267.

Güvendi, G. M. (2014). Millî Eğitim Bakanlığı’nın öğretmenlere sunmuş olduğu çevrimiçi eğitim ve paylaşım sitelerinin öğretmenlerce kullanım sıklığının belirlenmesi: eğitim bilişim ağı (EBA) örneği,Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi. Sakarya: Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Güzeller, C. a. (2007). Bilgisayar Destekli Öğretimde Bir Ders Yazılımı Değerlendirmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 15(1),155-168.

İşman, A. (2011). Uzaktan Eğitim. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.

KAHYAOĞLU, M. (2011). İlköğretim öğretmenlerinin fen ve teknoloji dersinde yeni teknolojileri kullanmaya yönelik görüşleri. Eğitim Bilimleri Araştırması Dergisi, 1(1), 79-96.

Kartal, M. (2017). Sosyal bilgiler öğretmenlerinin eğitim bilişim ağı (EBA) hakkındaki görüşleri ,Yüksek lisans tezi. Tokat: Gaziosmanpaşa Üniversitesi.

Kaur, K. a. (2004). An assessment of e-Learning readiness at the open university Malaysia,Paper presented at the international conference on computers in education (ICCE2004). Melbourne, Australia.

Kaya, Z. (2002). Uzaktan Eğitim. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Kenanoğlu, R. (2008). Web tabanlı uzaktan eğitim sistemlerinin öğrenci başarısına ve bilgisayara yönelik tutumlarına etkisi.Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Kırık, A. M. (2014). Uzaktan eğitimin tarihsel gelişimi ve Türkiye’deki durumu. Marmara İletişim Dergisi, 21, 73-94.

Kıylık, D. (2016). Sınıf Öğretmeni Adaylarının Teknolojik Pedagojik Alan Bilgisi Seviyelerinin Çeşitli Değişkenlere Göre İncelenmesi,Yüksek Lisans Tezi. Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Koçer, E. (2001). Web tabanlı uzaktan eğitim. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.

Lopes, C. T. (2007). Evaluating e-learning readiness in a health sciences higher education institution,Proceedings of IADIS International Conference of Elearning. Porto, Portugal.

M.E.B. (1982). (1982). Yaygın Yüksek Öğretim Kurumu (YAYKUR). Ankara: Mesleki ve Açıköğretim Okulu Matbaası.

MEB. (2020, 4 12). Strateji Geliştirme Başkanlığı: http://sgb.meb.gov.tr/www/icerik_goruntule.php?KNO=361

MEB, Eğitim Teknolojileri Genel Müdürlüğü. (2008). e-Okul Sisteminin Orta Okullardada Uygulanması, 2008/76. Ankara.

OECD. (2007). OECD e-Government Studies Turkey (Turkish version): Turkey (Turkish version). Devlet Planlama Teşkilatı.

Özdil, İ. (1986). Uzaktan eğitimin evrensel çerçevesi ve Türk eğitim sisteminde uzaktan öğretimin yeri. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları.

Özer, B. (2011). Uzaktan Eğitim Programlarının Öğrenci ve Öğretim Üyesi Görüşleri Açısından Değerlendirilmesi (Sakarya Üniversitesi Örneği),Yüksek Lisans Tez. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Pala, F. A. (2017). Eğitim Bilişim Ağı web sitesinin otantik görevler ve göz izleme ile kullanılabilirliğinin incelenmesi. İhlara Eğitim Araştırmaları Dergisi, 2(1), 24-38.

ryon, P. J. (2009). Theoretical foundations for enhancing social connectedness in online learning environments. Distance Education, 30(3), 291-315.doi:10.1080/ 01587910903236312.

Schlosser, L. v. (2006). Distance education: Definition and glossary of terms, (2nd Ed). Greenwich, Connecticut: Information Age Publishing.

Şahin, M. (2005). INTERNET TABANLI UZAKTAN EĞİTİMİN ETKİLİLIĞİ:BİR META ANALİZ ÇALIŞMASI, Yüksek Lisans Tezi. Adana: ÇUKUROVA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ.

Tekin, O. (2007). Uzaktan eğitim yöntemiyle verilen hizmet içi eğitim programının öğretmenlerin öz yeterlik algıları ve tutumlarına etkisi (Muğla ili örneği),Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Temel, H. (2020, 04 19). Uzaktan Eğitim. Hacettepe Üniversitesi: http://yunus.hacettepe.edu.tr/~sadi/dersler/ebb/ebb467-guz2000/hande-p.html

Tunga, Y. &. (2016). E-öğrenme ortamlarında oyunlaştırma yaklaşımı kullanımının öğrenenlerin motivasyon durumlarına katkısının incelenmesi. 10th International Computer and Instructional Technologies Symposium (s. pp. 620-625). Rize: Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi.

Turhan, E. (2005). “Okul Yöneticilerinin Geliştirilmeye İhtiyaç Duydukları Yönetsel Süreçlere ve Uzaktan Eğitim Teknolojilerine İlişkin Görüşleri”, Doktota Tezi. Eskişehir Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Tutar, M. (2015). Eğitim bilişim ağı (EBA) sitesine yönelik olarak öğretmenlerin görüşlerinin değerlendirilmesi,Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Trabzon: Karadeniz Teknik Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Uşun, S. (2006). Uzaktan Eğitim. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Verduin, J. v. (1994). Uzaktan eğitim: etkin uygulama esasları (İ.Maviş, Çev). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Basımevi.

Yalın, H. İ. (2005). Öğretim teknolojileri ve materyal geliştirme. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Yeğitek. (2020, Nisan 12). http://fatihprojesi.meb.gov.tr/about.html. NİSAN 13, 2020 tarihinde http://fatihprojesi.meb.gov.tr: http://fatihprojesi.meb.gov.tr/about.html

Yıldırm, S. (2007). Current utilization of ICT in Turkish basic education schools: A review of teachers' ICT use and barriersto integration. International Journal of Instructional Media, 34 (2), 171–186.

Zırhlıoğlu, Ç. (2006). Türkiye genelinde ve bölgeler arasında bilgisayar kullanımı ve uzaktan eğitim ile ilgili istatistiksel analiz, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Marmara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.

İndir

Yayınlanmış

2024-12-18

Nasıl Atıf Yapılır

PARLAK, T., SÜLE, B., BAYKAN, H. E., ÇALIK, T., EKİCİ, O., PARLAK, D., & SÜLE, H. (2024). Covid-19 Pandemisi Nedeniyle Uygulanan Uzaktan Eğitime Yönelik İlköğretimde Görev Yapan Öğretmenlerin Yaşadığı Problemler Ve Hazırbulunuşluk Seviyeleri . PEARSON JOURNAL, 8(30), 1875–1917. https://doi.org/10.5281/zenodo.14365760

Aynı yazar(lar)ın dergideki en çok okunan makaleleri